0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Savaş Rabbi Kratos, 2018 yılında o denli bir geri dönüş yaptı ki aklımızı başımızdan aldı desem palavra olmaz. O nasıl bir oyundu o denli, o nasıl kamera kullanımıydı, o nasıl destansı bir öyküydü… Yani şu an şu satırları yazarken bile gözümün önüne gelen sahneler içimi kıpır kıpır etmeye yetiyor. Lakin içimin böylesine coşkuyla dolu olmasının bir sebebi daha var. O da bu başyapıtın, bu destanın artık daha da çok bireye ulaşacak, daha fazla insanın yüreğine dokunacak olması.

God of War, PC’ye beğenilen geldi! Kratos, adamım, gel artık yanıma otur da biraz soluklan. Yorulmuşsundur o troll senin, bu valkür benim, o dağ senin, bu orman benim dolanmaktan, birbirinden güçlü düşmanların canına okumaktan, Dokuz Diyar’ın en yüksek zirvesine ulaşmak için önüne gelen tüm mahzurları aşmaktan, Atreus’a adım adım yol göstermekten, babalık yapmaktan… Gel artık biz Can Arabacı’yla birlikte baş başa verip senin o harika seyahatini bir kere daha yad ederken sen de dinlen, sonraki maceraların için güç topla.

Aslına bakarsanız ben God of War’u çıkışının üzerinden neredeyse bir yıl geçtikten sonra oynayabildim, zira birinci çıktığı vakitlerde bir PS4’üm yoktu. Okuduğum incelemeler aslında merakımı katlamıştı, bir de üstüne kardeşim Erce’nin sistemli olarak whatsapp’tan attığı “Olm bu nasıl bir oyun”, “Abi bunu katiyetle sen de oynamalısın”, “Bak istersen PS4’ü göndereyim, n’olur oyna” üzere bildirileri beni yeterlice gaza getirmişti. O yüzden elime imkan geçtiği an birinci olarak hangi oyunu oynadığımı varsayım edebilirsiniz. Doğal Bahar o yokken oynamamı yasaklamıştı lakin olsun (izleyicim olduğu için hiçbir sahnesini kaçırmak istemiyordu doğal olarak).

God of War tek kişilik bir oyun, lakin bir sefer bitirmek beşere yetmiyor. Haydi benim daha yapacak işlerim vardı kendimce, pekala sen Can, şu oyunu iki defa bitirmiş olmana, hatta platinlemene karşın PC versiyonunu da oynamayı neden bu kadar çok istedin?

Valla ne palavra söyleyeyim, aslında Ragnarök’a yakın şöyle bir tıp daha oynayıp bir kas hafızamı tazeleyeyim, öykünün ayrıntılarını tekrar bir anımsayayım istiyordum; o açıdan oyunun PC’ye gelmesi adeta imdadıma yetişmiş üzere oldu. Bir de açıkçası bilhassa oyunu birinci oynadığım sıralarda şimdi ebeveyn olmanın nasıl bir his olduğunu bilmezken, oğlum olduktan sonra karakterlere ve nüanslara bakışımın değişip değişmediğini de görmek istedim biraz. Bu niyetle başına oturduktan sonraysa bir baktım kaptırdım gidiyorum yeniden. Oynadıkça “Aa, burada şöyle bir sandık vardı”, “Odin’in kuzgunu uçuyordu güya buralarda bir yerde” falan diye bir aşinalık gelmeye başladı; kendimi tekrar Dokuzlar Kıyıları’nda kürek çeker, Mimir’in kıssalarını dinlerken buldum…

Aslında benim de oyunu bir kere daha oynamayı istememin en önemli sebebi tam olarak söylediğin şeydi: ebeveyn olmanın oyun oynarkenki hisleri ne kadar değiştirdiğini sahiden çok merak ediyordum. Neyse, bu konuyu sonra eğiliriz esasen, anlatacak çok şeyimiz olduğunu kestirim edebiliyorum.

Ben senin bilakis oyunu platinlemediğim için kaçırdığım birtakım şeyler varmış, o yüzden bu sefer daha ayrıntılı oynarken beni şaşırtan kısımlara da denk geldim. Ancak genel olarak oyunun PC versiyonu, PlayStation versiyonuyla içerik olarak teğe bir birebir. Tahminen PC oyuncuları kendilerine özel bir şeyler görmeyi bekliyor olabilir ancak bence böylesi çok daha yeterli olmuş. Öbür türlü bu sefer de PS4/PS5 oyuncularının kaçırdığı şeyler olacaktı, bir sefer o topa girdin mi de çıkışı yok valla.

Olağan artık herkesin God of War’u bildiğini varsayıyoruz ancak adettendir, şöyle çok kısaca da olsa bir öykü özeti geçsek mi ne dersin? Yani artık karşımda koskoca Lorekeeper bir adam dururken öyküyü de ben anlatmayayım, ayıp olur.

Ooo bombayı kucağıma atıp kaçtın resmen!

God of War’un kıssası Kratos’un evvelki kıssalarına nazaran daha “olgun” ve “dingin” aslında. Hani eski God of War’ları da çok severim fakat biraz nasıl desem, daha “kes baba keselim” başında yırtıcı ve kaotik yapıları var. Ha, ortada fevkalade his yüklü sahneleri olmadığından da değil hani. Chains of Olympus’taki Elysium sahnesi aklımdan çıkmaz mesela. Burada aslında tam zıttına çevirmişler evvelki formülü. Kratos eskisi üzere keskin sirke modunda değil, bu türlü daha ağırbaşlı bir havası var. Oyun da aslında eşi Faye’nin vefatının çabucak akabinde, onun cenaze merasimiyle açıldığından ziyadesiyle melankolik bir başlangıç yapıyor. Hem Kratos’un hem de oğlu Atreus’un aslında en başından beri net bir maksadı var: Faye’nin son dileğini yerine getirmek için diyarın en yüksek dağına çıkıp küllerini savurmak. Bütün macera, seyahat bundan ibaret ancak konu bu kadarla kalmıyor. Aesir rableri Nors mitolojisiyle ilgili olanların da bildiği üzere biraz fazla kendi içine kapalı bir panteon. Haliyle öteki diyarlardan kopup gelmiş bir ilaha beğenilen bakmayacaklarının Kratos da farkında ve evvelkinden farklı olarak “Dur ben sabah kahvaltısında gidip bir Thor’u döveyim, öğlen yemeğinde Baldur’u pataklayayım, akşam yemeğinde de Asgard’a dayanıp Odin’i şişe geçiririm” yapmak yerine bilinmeyen kalmayı seçiyor. Bunun nüansları da öyküye çok hoş yedirilmiş; karşısına çıkan herkese kuşkuyla ve ketum bir formda yaklaşması, Atreus vermesi gerekenden fazla bilgi verdiği vakit “BOY!” diye hönkürerek uyarması falan…

Ha, bu türlü sakin ve müsabakadan kaçınan yapısına karşın ortada eski Kratos’tan izler de görmüyor değiliz doğal. Bilhassa daha başlarda şu “Yabancı” arkadaşın gelip “Siz kimlerdensiniz bakayım?” diye tekerine çomak sokmasıyla Sparta’nın közleri tekrar kor alevler halini alıyor. Kratos’un o dingin halleri bu üslup öfkesinin patladığı sahneleri de çok daha etkileyici yapmış bana sorarsan. Mesela oyunun daha ilerilerinde artık spoiler olmasın diye üstü kapalı anlatacağım ancak, şu Atreus’la sırt sırta vererek dövüştüğümüz sekans falan açıkçası Titan tepelemekten daha çok heyecan verdi bana. 4 sene evvel oynayıp incelediğimde de etkilemişti, bugün tekrar dönüp oynadığımda tıpkı formda tekrar etkiledi. Şarap üzere karakter ve öykü yazmışlar resmen Kratos’a bu sefer. Yıllandıkça verdiği tat damağında kalıyor.

Ayrıyeten Valkür’lerin de oyundaki alışıldık biçimde “boss savaşı” açlığını karşıladığını düşünüyorum aslında. Tamam, daha çok bir yan vazife üzere çıkıyor karşımıza ancak hepsini arayıp bulmak, bulduktan sonra boynumuza basa basa bizi tekmelemeleri, tekraren baştan başlayıp sonunda işe yarayan taktiği bulup yenmek falan… Yani durup düşününce en az eski God of War’lardaki birtakım destansı savaşların aklımda yer etmesi üzere Valkür savaşlarının da zihnimde yer ettiğini fark ediyorum. O açıdan da bir eksiği yok, yalnızca daha olgun, tok ve ağırbaşlı hissettiriyorlar oyunun başka kısımları üzere onlar da.

Tamam eski God of War’lar da çok hoştu, oyun tarihinde bambaşka bir yerleri var fakat bu yeni God of War’u son yılların en âlâ oyunlarından biri düzeyine taşıyan, ‘destansı’ dememizin sebebi de tam olarak bu değil mi? Kratos’un yalnızca aksiyonun tabanına vuran, geçmiş, günümüz yahut gelecek telaşı olmayan bir karakter olmaktan çıkarak olgunlaşması ve Cory Barlog’un kıssa anlatımını bu sefer her şeyin merkezine yerleştirmesi…

Ben God of War serisinin dövüş mekaniklerini daima çok sevmişimdir, lakin bu sefer aksiyon bakımından çok daha derli toplu, oyuncuyu çok daha dikkatli davranmaya iten bir yapısı var bu God of War’un. Bir kez işin içine baltanın girmiş olması olağanüstü olmuş. Evvelce olduğu üzere zincirli bıçakları rastgele savurup bir sürü düşmanı birebir anda temizleme olayı geride kaldı. Onun yerine hafif ve ağır atakları daha düzgün kullanmak, kombolardan faydalanmak, tıpkı anda çok sayıda düşmanı öldürmeye çalışmak yerine düşmanlara tek tek odaklanmak gerekiyor mesela. Farklı düşmanların farklı taktikler gerektirmesi (sıkıysa Revenant’ları dümdüz baltayla öldürmeye çalış), hele ki boss savaşlarının ihtişamı ile yer yer Souls-like cinsine selam çakması bu oyunu benim için daha da özel hale getirdi diyebilirim.

Bu bakımdan düşünürsek olgunlaşanın yalnızca Kratos değil, genel olarak God of War serisi olduğunu söyleyemez miyiz?

Muhakkak söyleyebiliriz, zira nitekim de o denli. Birinci God of War 2005 yılında çıkmış bak, 17 sene geçmiş ortadan. Onu 17 sene evvel oynayanlar en âlâ ihtimalle 30’larına merdiven dayamış olmalı. Her formda çok daha olgun ve oturaklı beşerler haline gelmiş olmalılar yani. Kratos’un da bunun paralelinde ilerlemiş olması bence hoş bir seçim. Gerçi biliyorum, oyun çıktığında da serinin eski hayranlarından çok reaksiyon de çekti bir yandan. Lakin açıkçası günümüzde dirilen oyun serilerinin en büyük sorunu de eski nostaljiden beslenmeye çalışırken birebirini biraz makyajlayarak sunmaya çalışmak olduğundan God of War’un böylesine farklı ve radikal bir yoldan ilerlemesi, hele ki çıtayı bu kadar yükseğe dikebilmesi muazzam bir olay bence. Aksiyonu da senin de dediğin üzere az ancak öz, tok ve sağlam hissettiriyor. Hem gereğince derin, hangi rünleri ve güçleri kullanacağını oturup düşündürtüyor sana; hem de sana çizdiği alan içinde oynanışını mükemmelleştirip kombolarla akıp gitmeni sağlıyor. Eskiyle yeninin harika bir kombinasyonu bu bence.

Nitekim de o denli… Rünlerin, güçlerin ve ekipmanların çeşitliliği de çok yeterli değil mi? Alışılmış ben bazen istatistiklerinden fazla gözüme hangisi daha güzel geliyorsa o zırhlara yoğunlaşıyorum fakat o da benim işbilmezliğim. Yeniden de min/max olaylarını sevenler için oyunun acayip bir oyun havuzu sunduğunu söylemek lazım. Bir de NG+’ya geçince bir zırh kademesi daha açılıyor ya, o da esasen başlı başına oyunu tekrar oynama sebebi.

Ben biraz da PC versiyonuna özel olan kimi şeylerden bahsedelim istiyorum. Mesela klavye / fare takviyesi. Dürüst olayım, ben hiçbir soulslike’ı zati klavye ve fareyle oynayamıyorum. Vaktinde joystick’e alışmış genç Eser de “Klavyeyle oyun mu oynanır?” kaygısı. Vakit ve alışkanlıklar nasıl da değişiyor… Lakin bu tıp oyunları klavye ile oynamaktan keyif alan, hatta klavye / fare dayanağı olmayan oyunları yerin tabanına sokan bir kitle olduğunu da biliyorum (değil mi Onur?). Pekala sence God of War bu işi kotarabilmiş mi, klavyeyle de gamepad’le olduğu kadar rahat oynanıp oynanmadığını merak ediyorum lakin ne palavra söyleyeyim elim bir türlü denemeye gitmedi.

Ben sadece işin o yanını da test etmek için klavye + fare kuşanıp daldım baştan. Hoş de yapmışlar, oynarken parmaklarım çaprazlanıp felç olmadı çok şükür. Ortada bir alışana kadar elim bloklama yapmak için niyeyse CTRL’ye gitti, baltayı fırlattım falan lakin ona da bir defa alıştıktan sonra rayına oturdu, aktı gitti esasen. Ha, sizin için sorun olan bir aksiyon ve tuş kombinasyonu varsa gönlünüzce değiştirebiliyorsunuz da natürel. Ben bir noktada Playstation’da oynarken geliştirdiğim kas hafızamı harekete geçirmek için Dual Sense bağladım gerçi, o da çok rahat geldi bir yandan. Özetle hangisini tercih ederseniz edin, tatmin edici bir rahatlıkla oynanıyor; içiniz rahat olsun.

Yalnızca denetimler değil, genel olarak yağ üzere akan bir port olmuş hatta. Gördüğüm en başarılı ve pürüzsüz PC geçişlerinden birisi. Mesela Horizon’da o denli olmamıştı, performans konusunda çok önemli badireler çıkmıştı. Bunda bütün ayarları Ultra’ya dayamama karşın rastgele bir performans derdi çekmedim. Bir tek ortada Screenshot almaya çok abandığım vakit anlık teklemeler oldu fakat onda da cürmü oyuna mı atmalıyım bilemedim; çünkü ben Screenshot alma işini biraz abartan bir beşerim, o benden kaynaklı da olabilir. (En son Final Fantasy XIV Screenshot’larımı açmaya çalışırken Steam göçüyordu, o denli diyeyim).

Horizon nitekim de uygun bir PC portu değildi fakat ben onu biraz da PlayStation PC’nin acemiliğine yoruyorum. Hani derler ya birinci elin günahı olmaz diye. Days Gone bu hususta bayağı yol katetmişti ve ufak tefek aksaklıklar dışında bir epey âlâ bir PC portuydu. God of War ise bence olayı aşmış. Yani utanmasam God of War’un PC versiyonu için ‘işte bu Definitive versiyondur dostlar’ derim.

Bir defa performans konusunda zerre üzmüyor zira hem Nvidia DLSS, hem de AMD FidelityFX Muhteşem Resolution (FSR) takviyesi var. Ben Radeon RX 5700 XT kullanıyorum, FSR açmadan bile 2K çözünürlükte stabil 60 fps ile oynadım oyunu. Tekrar de merak edip FSR’yi de denedim ve bilhassa Ultra Quality modu hakikaten göz alıcıydı. Bu da farklı sistem konfigürasyonlarında bile God of War’un bu iki teknoloji sayesinde yüksek FPS sunabileceği manasına geliyor.

Oyunun PC versiyonuna özel çok sayıda grafik ayarı sunması da başka bir artı. Birinci başta Original ayarlarda oynadım, yanılmıyorsam bununla kast ettikleri PS4 düzeyinde grafikler olmalı. Sonrasında High ve Ultra seçeneklerini de denedim, Gölgeler, Yansımalar, Doku Kalitesi vs üzere ayarlarla farklı başka oynarak tatmin edici bir grafik / FPS istikrarı yakalamak pek mümkün. En sevdiğim kısmı da bu ayarları değiştirdikçe Ayar ekranında gerçek vakitli olarak Kullanılan VRAM ölçüsünün gösterilmesi oldu. Ayrıyeten ayarların ne işe yaradığını, Düşük ile Ultra ortasındaki farkı gösteren örnek görsel de ayar seçiminde son derece yardımcıydı. Senin de 1080 Ti’da rastgele bir performans zahmeti çekmediğini düşünürsek oyunun PC performansına şapka çıkarabiliriz sanıyorum.

Bu ortada oyunun grafiklerini ne kadar övsem boş kalacak. Yani açıkçası bunun üzerinden 3 yıldan uzun bir vakit geçmiş bir oyun olduğunu söylemek çok sıkıntı, PC’de arşa çıkan grafik kalitesi benim diyen oyunları cebinden çıkarır, o denli diyeyim.

Övdükçe övüyoruz resmen oyunu fakat ben çıktığı yılın en güzel oyunu olduğumu düşünüyordum. (RDR2’ye karşın, evet) Çok vakit sonra tekrar oynadıktan sonra fikrimin değişmediğini gördüm. Nitekim God of War, çıktığı vakit Playstation’ın en düzgün oyunlarından birisi olarak ismini altın harflerle tarihe yazdırmıştı. Bugün, 4 sene sonra PC’ye çıktığında yeniden PC’de oynayabileceğimiz en âlâ oyunlardan biri olarak ismini yazdırıyorsa demek ki sahiden çok sağlam bir klasik var demektir elimizde. Zira birtakım oyunlar vardır ya, hani oynarken çok gaza gelirsin ya da çok keyif alırsın lakin sonra “Aa, bu sene mi çıktıydı o ya?”, “Öyle bir oyun vardı di mi?” diye unutursun. God of War mutlaka onlardan biri değil. Tüm bunların üzerine bir de Ragnarök için heyecanım da tekrar alev aldı resmen. Şu kalibrede bir devam oyunu yapabilirlerse “yılın oyunu” mükafatını bu sene de götürür net.

Pekala değişik bir soruyla geleyim o vakit sana: Oyunda güzeline gitmeyen, “Şurası olmamış” ya da “Şöyle olsa daha âlâ olabilirdi” dediğin bir şey var mı mesela?

Düşünüyorum, düşünüyorum, düşünüyorum… Ben PS4’te oynarken de aslında bir tek süratli seyahat kısmını sevmemiştim, Mystic Gateways kısmı biraz angarya üzere gelmişti. Alışılmış o orta kısmı aslında geçiş yapacağımız bölgeyi yüklemek için kullanıyordu oyun, fakat tekrar de kapıdan gir, Diyarlar Ortasındaki Diyar’da vakit geçir, açılan kapıdan geç kısmı bir noktadan sonra beni biraz baymıştı. Ha bence oyunun en harika karakterlerinden biri olan Mimir’in gevezelikleri bu kısmı biraz daha çekilir hale getiriyordu ancak tekrar de daha efektif bir süratli seyahat sistemini tercih ederdim.

Olağan bu söylediğim aslında oyunu bitirdikten sonra kalan toplanabilirlerin, vurulacak Odin Kuşlarının vs peşine düşmek gerektiğinde sıkıcılaşmaya başlıyor. Yoksa ana öyküde ilerlerken bu geçitler tam da olması gereken vakitte, olması gereken yerlere açılıyor ve kıssa akışı hiçbir vakit sekteye uğramıyor.

Bana sorduğuna nazaran kesin senin de aklında en az bir tane eleştirilecek yan vardır, yanılıyor muyum?

OGZ’nin 127. sayısında incelerken de “bazı ekipmanlar aldığınızda verilen uğraşa değmeyecek kadar düşük düzey kalıyor” demişim; etraflıca düşününce ona bir tek bazen ekipman ve karşınıza çıkan düşman dengesizliğinin oyunun akışını bir tık düşürebiliyor olmasını ekleyebiliyorum. Seviyeyi Kratos ve Atreus’un yeteneklerine bağlı yapsalar tahminen biraz daha akıcı olabilirdi. Açıkçası senin dediğin seyahat kısmı beni o kadar rahatsız etmedi, zira senin de dediğin üzere Mimir’in anlattığı öyküler falan derken o kısımlarda daima dinleyecek yeni bir şeyler vardı. Hem Nors mitolojisini ne halde uyarladıkları hem oyunun ilerleyen kısımlarına dair göndermeler hatta şu noktada Ragnarök’te neler görebileceğimize dair ipuçları falan derken ortada gayeme ulaştığım halde kıyıya yanaşıp Atreus, Mimir ve Kratos ortasındaki muhabbetlerin bitmesini beklediğim oldu.

Kayıkla dolaşırken ben de birçok vakit muhabbetler bitmeden hiçbir şey yapmadım olur da yarıda kesilir diye. Artık düşününce, tahminen de kesilmiyordur 🙂 Mimir bence oyunun öykü anlatımının çok kıymetli bir modülü zira dediğin üzere Nors mitolojisine dair çok yararlı bilgiler veriyor ve bu bilgiler de oyunda gördüğümüz kimi kısımları çok daha manalı hale getiriyor. Ben aslında Hellblade’de de mitolojik anlatımlar için Lorestone peşine düşmüştüm, burada da bu imkanı kaçıracak değildim.

Mimir demişken Sindri ve Brok’a da bir parantez açmamak ayıp olur; valla bak sonra bu maharetli cücelerin lisanından kurtulamayız. God of War’un birbirinden başarılı yan karakterleri ortasında bence bu ikisinin yeri bambaşka, dizaynlarından seslendirmelerine kadar dört dörtlük bir iş var ortada. Bir yandan birbirlerini hiç çekememeleri, uyuşmazlıklarını her fırsatta lisana getirmeleri, ortalarındaki o zımnî rekabet, ancak bir yandan da akıllarının da daima birbirlerinde olması kardeşlik kan bağını o kadar tatlı biçimde yansıtıyor ki. Oyunda aslında bir nevi dükkan vazifesi gören bu ikilinin verdiği ‘Bana bir uygunluk yapar mısın?’ misyonları yalnızca oyunu uzatmak için eklenmiş yan misyonlar değil; dolu dolu içerikleri ve merak ettiren alt öyküleriyle God of War tecrübesini daha da güzelleştiren birer içerik diyebiliriz. Ancak ben güya Sindriciden daha çok Brokçuyum, daha çok seviyorum o elemanı.

Biraz da Kratos ile Atreus ortasındaki bağa değinesim var. Bugüne kadar farklı oyunlarda birbirinden değişik ‘yan karakter’ kullanımları gördük, lakin God of War bence gerek iki karakter ortasındaki münasebet dinamikleri, gerekse Atreus’un oyun mekaniklerine yedirilmesi bakımından eşsiz bir iş çıkardı ortaya. Atreus’un kendisini babasına kanıtlamak için çırpınması, Kratos’un daha oyunun başından bu ilgi için çıtayı Atreus için ulaşılması güç bir noktaya koyması, kıssa ilerledikçe bu iki karakter ortasındaki bağın aslında ne kadar kuvvetli bir hal aldığına şahit olmamız. Yani nasıl diyeyim, daha oyunun başında Kratos’un son anda elini oğlunun omzuna koymaktan vazgeçtiği sahne bile bana “Kratos geçmişten beri alıştığımız o soğuk karakterini bu öykü boyunca da mı gösterecek sanki?” sorusunu sordurmuştu.

Atreus’un oyun boyunca sırf karakter olarak değil, ekipman olarak da gelişmesi (tabii bizim sayemizde) ve savaşlarda müsaade verdiğimiz ölçüde aktif rol oynaması da çok keyifli bir ayrıntı. Ben Atreus hem şikayet etmesin hem de yeteneklerini sergileyip kendini kanıtlayabilsin diye daima olarak oklarından faydalandım, laf ortamızda kerata resmen yeterli atışlar yapıyor. Aslında Işık ve Elektrik oklarının farklı yetenekleri ve bunları bulmaca çözerken de kullanmamızın gerekmesi de Atreus’u yalnızca yanımızda dolaşan bir çocuk olmaktan çıkarıp oyunun en değerli karakterlerinden biri haline getirmiş.

Kratos soğuk ve uzaklıklı bir baba olarak yansıtılmış olsa da nüansları sahiden başarılı buldum ben. Sonuçta Kratos daha evvel de Ares yüzünden karısı ve kızının vefatına sebep olduğundan hâlâ bunun pişmanlığını ve yükünü taşıyor; muhtemelen tekrar edeceğinden korkuyor. Ya da misal biçimde oğlun babayı öldürmesi döngüsüne çok fazla atıf yapıyor oyun, babasını öldüren bir ruhun kıssasını dinlediğinde Atreus’un “Babasını mı öldürmüş. İnsan hiç babasını öldürür mü ya?” yorumuna Kratos’un sessiz kalması bile çok şey tabir ediyor aslında. Doğal insan kendisi de baba olunca Atreus’tan farklı düştüğümüz kısımlar ekstra bir vurucu hâle geliyor. O aceleciliği, paniği (daha evvel oynamış olsam ve sonucu biliyor olsam da) daha güzel hissediyor; hisleriyle daha düzgün empati yapıyor.

Atreus’un oynanıştaki etkisiyse, nitekim de bugüne kadarkilerin hâlâ en güzeli. Atreus, Kratos’un bir uzantısı üzere çok kolay ve rahat bir formda denetim ediliyor ve her ne kadar başlarda büyük ölçüde etkisiz olsa da ileride dövüşlerde bel bağladığınız, birçok yerde Kratos’un postunu kurtaran hayati bir kıymet haline geliyor. Bu türlü afacan afacan takılıp da “Heheh, nasıldım fakat?” diye soruşlarına Kratos’un verdiği yanıtların da git gide değişmesi, ikisinin ortasındaki münasebetin evrilmesi falan yeniden tam on numara, ders olarak işletilecek kalibrede aslında.

O vakit son olarak da ebeveynlik problemine gelelim. Bu yazıyı birlikte yazma fikrinin merkezinde ikimizin de kısa mühlet evvel baba olmamız, dahası bir erkek çocuk babası olmamız yatıyordu. Artık tahminen bunu okuyanlar “Ne alaka?” diye düşünmüş olabilir lakin inanın hiç de o denli değil. Biz Engin’le de oyunlar hakkında uzun uzun muhabbet ederiz, onun da dünya tatlısı bir kızı var, Zeyno. Onu en çok etkileyen, tekrar tekrar oynadığı, gözlerini dolduran oyunların ortak bir özelliği olduğunu biliyorum. Joel ile Ellie… Lee ile Clementine… Rost ile Aloy… Fark ettiniz değil mi nizamı?

Nitekim de o denli oluyormuş. God of War’u birinci oynayışımla bu oynayışım ortasında sahnelere yükselme, söylenenlerle dikkat kesilme ismine muazzam bir fark oldu. Yer yer “Ben bu türlü bir baba olmayacağım!” diye hudut yaptım, yer yer “Ben mutlaka bu türlü bir baba olmalıyım” diye Kratos’a övgüler düzdüm. Kratos’un Atreus’u kaybettiğini sanıp mecnun üzere koşturarak aradığı sahnede misal bir durumda olsam ne yapardım onu düşündüm mesela. Hele oyunun sonunda yalnızca Kratos’un gördüğü o duvar fotoğrafında betimlenen sahne, baba ile oğul ortasındaki o alaka, geleceğe dair o bilinmezlik…

Sen oyunu oynarken neler hissettin onu da çok merak ediyorum, en kısa vakitte Leon’a ok atmayı öğretmeliyim dedin mi mesela? Ben açıkçası Can the Second’a (espriyi kaçırmamanız için oğlumun isminin de Can olduğunu söylemem lazım tabii) rün okumayı erken yaşta öğretmeyi planlıyorum, kesinlikle bir yerlerde işimize fayda.

Valla Leon’a isminden ötürü evvel zombi avlamayı öğretmem gerekiyor diye düşünüyordum ben fakat, misal taktikler Revenant’larda da işe fayda herhalde. Hepsi meyyit değil mi sonuçta?

Latife bir yana, dediğim üzere insan kendi de baba olunca daha bir empati yapıyor oyundaki sahnelerle. Haliyle daha evvelden bu kadar çok hissetmeden yeniden de etkilendiğimiz sahnelerin etkileyiciliğinin arttığını düşünüyorum. Kratos bizim biraz “iri baş” dediğimiz cinsten bir baba olsa da aslında o istikameti daha çok nasıl davranması gerektiğini bilmemesinden kaynaklanıyor. Lakin bir yandan bakınca da sert de olsa aslında hoş ve haklı dersler veriyor tıpkı vakitte. Mesela bir yan misyonda Atreus, Kratos’un lafına geldiğinde “Demiştim sana diyeceğini biliyorum” dediğinde Kratos’un “Evet ancak hayal kırıklığını benden çıkartma, bunu bir ders olarak al” demesi, ya da daha başlarda Atreus “Üzgünüm” dediğinde “Üzgün olma, daha uygun ol” demesi üzere örnekler sert kaçsa da göz açan bildiriler aslında. Bunun üzere tonla sahneye biraz daha farklı açıdan bakarken ve “Ya çok sert halde söylüyor lakin haklı olduğu yanlar da var şimdi” diye mırıldanırken buldum kendimi genelde. Yani bir oyun hem keyifli vakit geçirtmesi, hoş bir kıssa anlatmasının üzerine bir de bu türlü beşere ebeveynlikle ilgili düşündürtüyor olması, ders vermesi de büyük muvaffakiyet bence. Cory Barlog kendi babalık tecrübelerini Kratos’a da hoş halde geçirmiş o açıdan -ki tahminen hatırlarsın, oyun birinci çıktığında oyunun aldığı övgüleri okurken ağladığı bir görüntüsü vardı. O görüntüyü da oğluna ağlamanın ayıp ya da berbat bir şey olmadığını göstermek için çektiğini söylemişti.

O vakit, Can, müsaadenle ben artık yazıyı bağlayayım. Sanırım şunu rahatça söyleyebiliriz ki bu ikimiz için de tekrar çıkılmış ancak tadı bir sefer daha damakta kalan bir seyahat oldu. Sonuç olarak elimizde kusursuza yakın bir oyunun, kusursuza yakın hazırlanmış bir PC portu var. Şayet Sony bu portta rastgele bir başarısızlık yaşasaydı 2018 yılında Yılın Oyunu mükafatlarını silip süpüren God of War ismine leke sürülmüş olurdu; lakin hakikaten de dersine çok güzel çalışmış ve PC oyuncularına vaktinde ne kaçırdıklarını çok net biçimde göstermiş. God of War’u evvelden PS4’te oynamış olsanız bile bu maceraya bir defa de PC’de atılmanızı şiddetle tavsiye olunur.