Birinci Left 4 Dead’i duyduğumda çok heyecanlanmıştım. Resident Evil üzere lakin FPS ve co-op fikri kulağa çok eğlenceli geliyordu. Ancak gel gör ki aradığımı bulamamıştım. Gelene geçene baş göz daldığımız, ekip çalışmasının çok da değerli olmadığı bir oyun olduğunu fark edince hevesim kaçtı. Sonrasında sevmeye çalışsam da bu konsept beni hiçbir vakit sarmadı ve bir daha dört kişilik co-op oyunlarına bakmadım. Taa ki Serpil abladan “Kopenhag’a, basın aktifliğine gitmek isteyen var mı?” iletisi gelene kadar.
Kopenhag ziyareti bir yana, GTFO ile tanıştığım için çok memnunum. Yıllar evvel Left 4 Dead’den beklediğimi bu oyunda bulabildim çünkü!
Ölmek var, sıkmak yok!
Uzaktan bakınca GTFO’nun benzerlerinden çok farkı yok. Dört kişi çokça canavarın olduğu kısma başlıyoruz, maksadımız belirli vazifeleri yaparak sona ulaşmak. Lakin bildiğiniz üzere L4D gibisi oyunlarda taktik maktik yok, bam bam bam diye ilerliyoruz; gözümüzün ekip arkadaşlarımızın üzerinde olması ve sıkıştıklarında onları kurtarmamız kâfi. Bunu GTFO’da yapmaya kalkarsanız ikinci odadan sonra merminiz bitecek ve üçüncü odada dayağınızı yiyeceksiniz.
GTFO hayli sert bir hayatta kalma oyunu, o denli haldır haldır dalamıyorsunuz. Birkaç istisna haricinde yeni girdiğiniz odalardaki düşmanlar uyur halde oluyor. Çok ses çıkarırsanız uyanıp ağız burun dalıyorlar. Uyandırmadan yanlarına sessizce yaklaşmanız ve pıçağı takmanız lazım. Birtakım durumlarda yan yana iki tane düşman olabiliyor, o vakit da birebir şeyi grup arkadaşınızla koordine bir formda yapmanız gerekiyor ki ikincisi uyanmasın. Oyun büyük ölçüde bu formda ilerliyor.
Sessiz kısımlar haricinde bir de düşmanların üzerimize dalga dalga geldiği yerler var ki cephaneyi tam olarak buralarda kullanmak üzere saklıyorsunuz. Bunlar bir kapının açılmasını beklediğiniz kısımlar. Buralarda yalnızca kapının açılmasını beklemiyorsunuz, birebir vakitte yerde rastgele çıkan noktalarda muhakkak bir mühlet durmaya çalışıyorsunuz.
Ağasının kızına laf edilmiş aşiret misali üzerinize gelen sürüyü savuşturmaya çalışırken bir yandan duracağınız yeri görmek ve arkadaşlarınızı vurmamaya çalışmak epeyce zorlayıcı olabiliyor. Bir de en son kayıt noktasından yirmi dakika evvel geçmişseniz alarmı çalıştıracak o düğmeye basasınız gelmiyor hiç. “Basıyorum bak!” derken kadro arkadaşlarınızın itiraz etmesini ve daha hoş bir alternatif önermesini beliyorsunuz fakat beyhude. Yapabileceğiniz tek şey kapılara mayınlar döşeyip alarmı devre dışı bırakacak kadar hayatta kalabileceğinizi umut etmek.
Çok hoş de olay nedir? Ne işimiz var bu Dark Souls’tan fırlamış Umbrella çakması laboratuvarlarda? İnanın ki ben de bilmiyorum. İlerlemenin yanı sıra öyküyü öğrenmek için de çabalamanızı istiyor oyun. Ortada bir megafondan birileri size bir şeyler anlatıyor ancak genel olarak olan biteni terminallerden bulduğunuz iletilerden ve ses kayıtlarından buluyorsunuz. Lakin şahsî merakınızı gidermek ismine dört kişiyi bekletmek beğenilen olmuyor pek, o yüzden bunları görmezden geliyorsunuz birçok vakit.
Yok mu bilgisayardan anlayan birisi?
Terminal demişken çok yararlı aletler bunlar. Kendilerini kullanarak bulmanız gereken eşyalar hakkında bilgi alabildiğiniz üzere kısımdaki kaynakları da bu terminaller sayesinde keşfetmeniz mümkün. Şayet eşya terminalin bulunduğu bölgedeyse de PING ESYA_ADI_NUMARASI diyerek etiketleyebiliyorsunuz. Evet, terminal derken bildiğiniz DOS komut satırı üzere bir şeyi kastediyorum.
Sanırım birinci şikâyetim de bu terminallerle ilgili olacak. Buna neden kolay bir programlama lisanı eklemediniz sayın geliştiriciler? Etrafta sağlık kiti var mı diye bakmak için neden beş dakikamı PING MEDIPAC_123, PING_MEDIPACK_345 yazmaya ayırmak zorundayım? “for i in LIST MEDIPACK: PING i” desem de kurtulsam ya bu işten? Yok mu aranızda yazılımdan anlayan birisi?
Öyküyü öğrenmek epey sıkıntı dedim ancak bu oyunun atmosferine kaptırmadığınız manasına gelmiyor neyse ki. Daha oyunun yükleme ekranından başlayarak karakterlerinizin ne kadar korktuğunu hissediyorsunuz. Ağır sis, şahane ışıklandırma ve çok güzel ses tasarımı sayesinde adeta rutubeti iliklerinizde hissediyorsunuz.
Tek kişinin oynadığı GTFO, GTFO değildir yeğen!
Pekala bir ay boyunca “Öf nalet olsun yhaa geliyorum, tamam!” diyene kadar “GTFO GTFO GTFO” formunda dırdır edip lobi yapabileceğiniz muharrir arkadaşlarınız yoksa ne yapacaksınız? Bu noktada iki seçeneğiniz var. Benim üzere asosyalseniz botlarla oynayabilir yahut oyununuza katılacak rastgele birisini bulabilirsiniz.
Botlar hiç kötü değiller. Gerçek vakitte gelene geçene sıkıyor, yanlışsız vakitte başlarında zopa kırıyorlar. Verdiğiniz buyrukları birçok vakit düzgün bir biçimde yerine getiriyor ve ortalıkta buldukları kaynakları ve kapılar etiketliyorlar. Oynadığım mühlet boyunca bir şikâyetim yoktu fakat ölüp yirmi dakika öncesine dönünce beni oyuna bağlayan bir şey olmadığı için birkaç sefer Alt+F4 çekmişliğim var.
Şayet toplumsal bir pıtırcıksanız match making sistemiyle birilerini bulabilirsiniz. Bildiğim kadarıyla oyunun topluluğu hayli uygun, saçma sapan beşerler yok. Ancak şahsen hiç denemedim. Olağan en güzel seçenek arkadaşlarınız ile birlikte oynayıp kısmı ve optimum taktikleri keşfetmek.
GTFO Lobisi
Fakat burada GTFO sizi biraz üzebilir. Bizi üzdü en azından. Lobi çok yeterli çalışmıyor. Birinci oynadığımızda yaklaşık yarım saat – kırk dakika kadar oyunu kurmaya çalıştık. Birkaç sefer de oyunun yükleme ekranında takıldığı oldu. Geçtiğimiz hafta bu türlü bir sorun yaşamadık, tahminen bir yamayla düzeltmişlerdir ya da tahminen de biz şanslıydık, bilemiyorum.
Oyunun lobisi haricinde hiç eksiği yok mu pekala? Buna verecek çok net bir yanıtım yok ne yazık ki. Ne desem sübjektif ve oyunun yapısına muhalif olacak. Bir yandan daha fazla kayıt noktası olsun istiyorum öte yandan oyun çok hardcore bir kitleye hitaben geliştirildiği için ruhuna karşıt olacak gibime geliyor. Tıpkı şey kıssa sunumu için de geçerli. Belirli ki geliştiriciler burada da sabırlı olmamızı ve bilgi için çabalamamızı istiyor. Düşman çeşitliliği olsa hoş olur diyeceğim fakat bu kere da yirmi saatte dört kısım anca bitirebildiniz, daha fazla düşman sizin neyinize diye karşılık veriyorum kendi kendime. Özetle nefret ettiğim bir tarafı yok ve “Acaba şöyle daha mı uygun olurdu?” dediğim her şey büsbütün sübjektif.
GTFO’nun Steam sayfasında da yazdığı üzere bu oyun herkese nazaran değil. Ağır tempolu ve güç bir hayatta kalma / kaygı / co-op / FPS oyunu arıyorsanız kaçırmayın. Şayet birlikte oynayacağınız sizin kadar sabırlı arkadaşlarınız yoksa es geçmeyi düşünebilirsiniz.
|
Kopenhag Macerası
Basın aktifliği düzenlemek tam bir küçük çakallık. Şikâyet ettiğimden değil natürel. Pişman değilim, yeniden olsa yeniden giderim! Fakat incelemeyi okuyanların, güvenip oyunu satın alacakların bunu bilmesinde yarar var.
Teknik olarak hiç kimse bunu yüksek not ve olumlu inceleme karşılığında yapmıyor. Hatta bir firma basın aktifliği düzenliyorsa büyük ihtimalle oyununa çok güveniyordur. Sonuçta binlerce dolar verip basın mensuplarının yol ve otel paralarını karşılamasalar da o inceleme yazılacak. Üstelik müellif oyunu beğenmezse makûs bir inceleme için binlerce dolar harcamış olacaksın.
Öte yandan müellifin bütün masrafları karşılanıyor, oyunu oynamadan evvel takımla tanışıyor, hoş restoranlarda yemekler yiyor derken oyuna karşı olumlu bir ön yargı oluşmaya başlıyor. Her ne kadar inceleme yazarken objektif davrandığımı ve bu aktiflikten bağımsız olarak oyunu sevdiğimi düşünsem de açık ismine sizlerle deneyimlerimi paylaşmak istiyorum.
Gün -1: Davet
Serpil abla “Kopenhag’a gitmek isteyen var mı?” dediği anda atlamıştım teklifin üzerine lakin başımda bir soru işareti vardı: Bu iş bana kaça patlayacaktı? Evet bütün masraflarımın karşılanacağını düşünemedim.
Gün 0: Hazırlık
10 Chambers benimle irtibata geçti ve pasaport bilgilerimi istedi. Her şeyi verdim, her şey hoş güzel ayarlandı. Derken seyahatten evvelki gün aklıma biletleri denetim etmek geldi. Olağan ki soy ismim yanlış yazılmıştı. Akşam 10’da kapanan müşteri hizmetlerini üç defa aradıktan sonra 9:55’te yanılgıyı düzeltmeyi başardım.
Gün 1: Seyahat ve Yemek
Başaramamışım. Neyse ki tek harf olduğu için vazifeliler durumu kaygı etmedi. Her bilet gösterdiğim beşere durumu anlatmak biraz canımı sıktı yalnızca.
Kopenhag havaalanında fark ettiğim birinci şey parasız Starbucks standı. Aha dedim, medeniyete geldim! Lakin ne yazık ki beleş Starbucks da olsa durup ücretsiz kahve içecek vaktim yoktu zira sürücüm beni bekliyordu. Evet, hayatımda birinci kez havaalanında beni bekleyen bir “şoförüm” vardı!
Yaklaşık 15-20 dakika sonra Kopenhag Marriot’a vardık. Resepsiyonda soy isimdeki yanılgıyı anlattıktan sonra orada da her şeyin ödendiğini öğrendim. Lakin o basamakta bunu sindiremedim.
Odam hazır olmadığı için bir iki saat kent merkezinde dolanıp aç bir biçimde geri döndüm. 10 Chambers ile birlikte yiyeceğimiz akşam yemeğine daha vardı, o yüzden yanımda getirdiğim kruvasanı gömdüm. Evet, ruhum o kadar yoksul ki her şeyin ödendiğini ve yemeği odama söyleyebileceğimi düşünemedim!
Sonunda yemeğe geldik. Restoran kovid yokmuşçasına tıklım tıklım dolu. Memlekette aşılanma oranı %90, herkes ona güveniyor. Garson geldi, on porsiyon yemek gelecek ona nazaran organize olun dedi. Hani açım lakin on porsiyon da biraz fazla güya, nasıl olacak o iş diye düşünüyorum. Birinci porsiyon geldi önüme. Aha dedim aç kaldım. Kendimi gece gece yemek ziyanlı diye avutuyorum. Resmen fincan tabağında bir yemek kaşığı kadar bir şey koydular önüme. Neyse ki korktuğum başıma gelmedi ve onuncu porsiyonun sonunda oldukça bir şişmiştim. Hoş yemeğin ve sohbetin akabinde otele döndüm.
Gün 2: Oyun Günü
Hoş bir kahvaltı yaptıktan sonra (açık büfe otel kahvaltılarını çok severim) checkout yaptım. Üstelik iki günlük fiyatın ödenmiş olmasına rağmen. Evet, fakirliği hala atlatamadım üstümden. Çok da değerli değildi gerçi, oyundan sonra kent merkezinde gezecek birkaç saatim daha kalacaktı. Sonra uçağa yetişmem gerekiyordu.
Sonunda Unity ofisine geçtik ve birkaç saat boyunca geliştiricilerle oyunu oynadık. O orta sevmiş olsam da incelemede de söylediğim üzere bilmeyen beşerlerle birlikte oynayıp keşfetmek daha eğlenceli geldi bana.
Havaalanında checkin yaparken en ucuz bileti aldıklarını ve yanıma yalnızca bir çanta alabileceğimi öğrendim. Tam da varlıklı başına alışmak üzereydim hem de. Neyse silkelenip kendime geldim, Unity ofisinde dağıttıkları hediyelikleri tıkabildiğim kadar ceplerime tıkıp kazasız belasız Prag’a geri döndüm.
|
News
